قـبـلـه نـمـای اهـل ولا کـربـلای تو            دارد هـمیـشه بوی خـدا نیـنـوای تو

تـا تو دلـیـل راه منی، گـم نمی شوم            راه بهشت می رود از روضه های تو

عشق شما خوش است ز گهواره تا به گور            خوشبخت آنکه پیر شد آقا به پای تو

پهلو زند به کوثر و تسنیم و سلسبیل            ته مانـده ای ز چایی داغ عـزای تو

حُسن ختام بهتر از این میشود مگر؟            شد روسفید " جونِ" سیاه از دعای تو

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            شد پـرچـم خدا سر از تن جدای تو

از حنجـر بریدـۀ خشکیده ات هـنوز            آید به گوش عـالـم هستی صدای تو

در شعـلۀ محرم تو کـائنات سوخت            سنگ است آن دلی که نسوزد برای تو

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق            فانی است کل عالم و باقی بقـای تو